۲-۷- روش­های درمانی برای کودکان درخودمانده

درمان­های متعددی برای کاهش نشانه­ های درخودماندگی وجود دارد. اگرچه برای اختلال درخودماندگی درمان قطعی وجود ندارد اما درصورت آموزش مستمر و با کیفیت بالا سطح عملکرد این افراد افزایش می­یابد(یاپکو، ۲۰۰۳).

باید توجه داشته باشیم که موثرترین راهبردهای مداخله، راهبردهایی هستند که بسیار ساختارمند و مستمر هستند و آموزش باید به صورت گام­های کوچک و ‌بر اساس ارزیابی سطح رشد فعلی، مهارت ­ها و پاسخ­های موجود کودک طرح ریزی شده باشد( میرندا و اسکولر^[۸۱]، ۱۹۸۸).

روش­های درمانی که برای کودکان درخودمانده است به دو دسته­ کلی تقسیم می­ شود که شامل مداخلات روانی-آموزشی و مداخلات تکمیلی که هر کدام از این مداخلات شامل زیر مجموعه­هایی هستند( صمدی و مک کانکی، ۱۳۹۰).

مداخلات روانی-آموزشی شامل چهار روش مداخله­ای است که این روش­ها شامل :

۱)مداخلات جامع بهنگام رفتاری

۲) آموزش و تربیت کودکان دارای اختلال درخودماندگی و ناتوان یادگیری

۳) نظام برقراری ارتباط با بهره گرفتن از تبادل تصویر

۴) داستان­های اجتماعی

در زیر توضیح کاملی در ارتباط با هر کدام از این روش­ها آورده شده است.

۲-۷-۱- مداخلات جامع بهنگام رفتاری

پیش از هر چیز باید توضیح داده شود که این روش با عناوین و اسامی مختلفی از قبیل روش تحلیل رفتار کاربردی^[۸۲] نیز معرفی شده است( صمدی و مک کانکی، ۱۳۹۰).

این شیوه یکی از معروف­ترین روش­های درمانی برای کودکان درخودمانده ‌می‌باشد. این روش به صورت آموزش انفرادی یک به یک است و تقویت به عنوان یکی از عناصر بسیار مهم این برنامه رفتاریدر نظر گرفته می­ شود( تورکینگتون^[۸۳]، ۲۰۰۷).

این روش برگرفته از فلسفه اسکینر ‌می‌باشد. اسکینر یک رفتارگرا است و معتقد است که فقط رفتار قابل مشاهده ارزش علمی دارد نه احساسات و افکاری که مشاهده نمی­ شود. روش مداخلات جامع بهنگام رفتاری به دنبال این موضوع است که چگونه محیط باعث تغییر رفتار می­ شود. یکی از پیشگامان این روش دکتر لوواس در دانشگاه کالیفرنیا است. این روش برای کودکان ۲ تا ۸ سال پیشنهاد می­ شود و به صورت فشرده روزی ۸ ساعت و ۵ تا ۶ روز در هفته ارائه می­ شود. این روش مبتنی بر تقویت رفتار­های مثبت و تنبیه رفتار­های منفی است و هدف اصلی آن رشد مهارت­ های اجتماعی، واکنش حسی مناسب و تشویق به تعامل با دیگران است(بارنت^[۸۴]، ۲۰۱۰).

۲-۷-۲- آموزش و تربیت کودکان دارای اختلال درخودماندگی و ناتوانی­ های ارتباطی

این روش که اغلب به برنامه آموزش ساختار مشهور است در سال ۱۹۷۲ توسط اریک اسکاپلر تهیه شده است. این برنامه به عنوان برنامه جامع مبتنی بر جامعه ایالتی به منظور ارائه خدمات و آماده سازی کودکان دارای اختلال درخودماندگی و سایر اختلال­های وابسته به آن به منظور انجام فعالیت­های مؤثر در خانه، مدرسه و جامعه توصیف شده است( صمدی و مک کانکی، ۱۳۹۰). این روش بر اساس نشانه­ های بصری به منظور تکمیل گفتار فرد استفاده می­ شود و این روش بر روی محیط ساختار یافته تأکید زیادی دارد و کودکان را تشویق می­ کند تا مستقل­تر در محیط عمل کنند. این روش به صورت فرد به فرد است و قبل از شروع کار، ارزیابی دقیقی از مهارت­ های فرد و شیوه­ یادگیری کودک، نیازها و علایق­اش صورت ‌می‌گیرد( تورکینگتون، ۲۰۰۷).

۲-۷-۳- سیستم مبادله تصویر

این روش در سال ۱۹۹۴ توسط فراست و باندی پایه گذاری شده است و از طریق تصویر به کودکان درخودمانده که نمی ­توانند صحبت کنند، کمک می­ کند آغازگر ارتباط باشند و بتوانند از طریق این روش نیازهای خود را در محیط بر طرف کنند.این برنامه برگرفته از دیدگاه رفتاری است و به فرد آموزش می­دهد که با بهره گرفتن از تصویر شی یا خوراکی مورد علاقه بتوانند آن را در محیط به دست آورند و این روش دارای شش مرحله است که هر مرحله بر اساس مرحله قبل پایه­گذاری شده است( سالزر^[۸۵]، ۲۰۰۹).

۲-۷-۴- داستان­های اجتماعی