۷٫ اتحادیه لوکارنو ( ایجاد طبقه بندی بین‌المللی طراحی صنعتی ) سال۱۹۶۸٫
۸٫ اتحادیه همکاری برای طبقه بندی، جستجو و آزمون درخواست های بین‌المللی برای حمایت از اختراعات سال۱۹۷۰ .[۱۳۶]
۹٫ اتحادیه آی.پی.سی ایجاد هماهنگمی و یکپارچگی طبقه بندی اختراعات سال ۱۹۷۱ .[۱۳۷]
۱۰٫ اتحادیه وین (تأسيس طبقه بندی بین‌المللی برای اجزای ترسیمی نشانه های تجاری) ۱۹۷۳ .
۱۱٫ اتحادیه بوداپست (شناسایی بین‌المللی ذخائر میکروارگانیسم ها برای مقاصد ثبت پتنت) ۱۹۷۷ .
۱۲٫ معاهده نایروبی (محافظت از سمبل المپیک در برابر سوء استفاده های تجاری) ۱۹۸۱ .
۱۳٫ معاهده قانون نشان های تجاری ساده کردن تشریفات ثبت نشان تجاری) ۱۹۹۴ .[۱۳۸]
ب) اتحادیه های وابسته به وایپو در زمینه ی حق چاپ و تکثیر :
این اتحادیه ها عبارتند از :
۱٫ اتحادیه برن (حمایت از آثار ادبی و هنری) ۱۸۸۶٫
۲٫ معاهده حق تالیف وایپو () ، (حمایت از حقوق ویژه آثار ویژه) ۱۹۹۶٫
۳٫ معاهده اجرای گرامافونی (حمایت از حقوق هنرمندان در اجرای زنده صوتی گرامافون) ۱۹۹۶٫[۱۳۹]
۴٫ کنوانسیون رم (حمایت از اجرا و تولید کنندگان گرامافون وسازمانهای پخش و اشاعه آن ها تحت مدیریت یونسکو و سازمان بین‌المللی کار) ۱۹۲۵٫
۵٫ کنوانسیون ژنو (حمایت از تولیدی کنندگان گرامافون در برابر تکثیر غیر مجاز) ۱۹۷۱٫
۶٫ کنوانسیون بروکسل (توزیع انتقالی سیگنال های حاوی برنامه از طریق ماهواره) ۱۹۷۴٫
بند دوم : فعالیت های وایپو در ارتباط با کشورهای در حال توسعه
فعالیت های سازمان WIPO در ارتباط بامالکیت فکری کشورهای در حال توسعه :
۱٫ استفاده بهینه ازدارائی برای تشویق فعالیت‌های خلاق ملی، تسهیل دست یابی به فناوری کشورهای دیگر
۲٫ استفاده از آثار ادبی و هنری با منشاء خارجی.
۳٫ سازماندهی برای دسترسی آسانتر به اطلاعات علمی و فنی میلیون‌ها پروانه ثبت اختراع.
سازمان وایپو در ارتباط با مالکیت صنعتی در کشورهای در حال توسعه دارای فعالیت‌های زیر می‌باشد:
۴٫ بهبود شرایط دست یابی به فناوری خارجی اختراعات.
۵٫ افزایش رقابت پذیری در تجارت بین‌المللی از طریق حمایت بهتر از نشان خدماتی و تجارتی و استفاده بهینه از آن ها در بازرگانی.
۶٫ تسهیل دسترسی به اطلاعات فناوری در مدارک ثبت اختراعات و اشاعه آن ها به کاربران بالقوه.
۷٫ مساعدت در ایجاد، تجهیز و مدرنیزه نمودن ادارات مالکیت صنعتی این کشورها.
۸٫ مشاوره حقوقی برای تهیه پیش نویس قوانین مورد نیاز و ترجمه به زبانهای دیگر.
برای نیل به امور فوق لازم است کشورهای درحال توسعه قوانین ملی خودرا مورد مالکیت صنعتی تنظیم نمایند و مؤسسات دولتی را در این زمینه تقویت نموده و به معاهدات بین‌المللی عمل نمایند. در این راه WIPO خدمات مشاوره و آموزش، تجهیز مدارک، مستندات ولوازم لازم را از طریق آکادمی WIPO ارائه نماید که منابع مالی این آموزش‌ها توسط خود وایپو یا کشورهای اعطاء کننده کمک مالی، اداره ثبت اختراعات اروپا و یا برنامه توسعه سازمان ملل (UNDP) تامین می‌گردد.
مبحث سوم : منابع حقوق مالکیت فکری در ایران
گفتار اول : کنوانسیون های بین‌المللی
ایران از سال ۲۰۰۱ عضو سازمان جهانی مالکیت فکری است و تا به حال تعداد زیادی از پیمان های مربوط به مالکیت فکری را پذیرفته است. ایران در سال ۱۹۵۹ به پیمان پاریس برای حمایت از مالکیت صنعیت پیوست، همچنین در سال ۲۰۰۳ به پیمان مادرید برای ثبت بین‌المللی علائم ملحق شد، و در سال ۲۰۰۵ عضو توافق نامه لیسبون به منظور حمایت از نام منشاء وثبت بین‌المللی آن شد که حفاظت از نام جغرافیایی مرتبط با محصولات را تضمین می‌کند.
ایران تاکنون کنوانسیون برن برای حمایت از آثار ادبی و هنری را امضاء نکرده است و عضو هیچ یک از کنوانسیون های بین‌المللی مربوط به حق تکثیر نیست.
در سازمان تجارت جهانی عضویت ناظر دارد و به موافقت نامه ی تریپس نیز نپیوسته است.
گفتار دوم : مقررات داخلی
بند اول : قانون حقوق مولفان و مصنفان و هنرمندان ۱۳۴۸
این قانون بدنه ی اصلی حق تکثیر در ایران است، که با هدف حمایت از حقوق مادی و معنوی مولفین، مصنفان و هنرمندان به وجود آمده است وشامل ۳۳ ماده و ۳ تبصره است که پس از تصویب مجلس سنای ایران، در سال۱۳۴۸ به تصویب مجلس شورای ملی رسید و در سال ۱۳۸۹ ماده ۱۲ این قانون در مجلس شورای اسلامی اصلاح و تصویب شد. در این طرح اصلاح به مدت حمایت آثار از۳۰ سال به ۵۰ سال پس از مرگ پدید آورنده افزایش یافت، بدین ترتیب قانون ایران در زمینه مدت حمایت حق تکثیر با ماده ۱۲ موافقت نامه تریپس هماهنگ شد.
بند دوم : قانون ترجمه و تکثیر کتب و نشریات و آثار صوتی ۱۳۵۲
این قانون برای حمایت از آثاری که مشمول قانون حمایت حقوق مؤلفان و مصنفان و هنرمندان نیستند به وجود آمد و شامل ۱۲ ماده و یک تبصره پس از تصویب مجلس سنای ایران درتاریخ ۲۶ آذر ۵۲ در۶ دی ۱۳۵۲ به تصویب مجلس شورای ملی رسید.
بند سوم : قانون حمایت از حقوق پدید آورندگان نرم افزار های رایانه ای ۱۳۷۹
این قانون برای حمایت از حقوق مادی و معنوی پدید آورندگان نرم افزار های رایانه ای و آثاری که برای اولین بار درایران به ثبت رسیده اند مشتمل بر ۱۷ ماده و یک تبصره در سال ۱۳۷۹ به تصویب مجلس شورای اسلامی رسید. آیین نامه اجرایی این قانون در سال ۱۳۸۳ تصویب و در سال ۱۳۸۹ اصلاحیه ای به آن افزوده شد.
بند چهارم : قانون ثبت علائم و اختراعات ۱۳۱۰
قانون ثبت علائم و اختراعات برای حمایت از علائم تجاری و اختراعات، مشتمل بر ۵۱ ماده در تاریخ ۱ تیرماه سال ۱۳۱۰ شمسی به تصویب مجلس شورای ملی رسید.
بند پنجم : قانون ثبت اختراعات، طرح های صنعتی و علائم تجاری. ۱۳۸۶٫
این قانون در سال ۱۳۸۶ بر اساس اصل ۸۵ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران تصویب شد.
بند ششم : قانون تجارت الکترونیکی
در قانون تجارت الکترونیکی، اشاره ای به حقوق مالکیت فکری در حوزه ی مبادلات الکترونیکی شده است که در قوانین قبلی تعریف نشده بودند. مواد ۶۲ تا ۶۶ بیان می‌کند که معاملات الکترونیکی نیز مشمول قوانین فعلی مالکیت فکری ایران می شود.
فصل چهارم حل و فصل اختلافات حقوق مالکیت فکری
مبحث اول: اختلاف و دعوی حقوقی
هر معامله و ایجاد رابطه حقوقی یا تجارت در قلمرو داخلی و بین الملی، احتمال بروز اختلاف و ایجاد دعوی را در خود دارد. گاه این اختلافات به صورت مذاکره دو جانبه حل فصل می‌گردد و گاه حل و فصل آن نیاز به کمک شخص یا مرجع ثالثی دارد و یا ممکن است نیاز به مراجعه به محاکم دادگستری باشد.
حل و فصل اختلافات و دعاوی[۱۴۰] در نظام داخلی کشورها از طریق مراجعه مستقیم خواهان یا شاکی به دادگاه که مرجع تظلم عمومی است و یا مراجع خاص کشورها صورت می پذیرد. قوانین داخلی اعم از آیین دادرسی و یا قواعد ماهوی بر حل و فصل دعاوی اختلافات طرفین حکومت می کند. هر کشور در قلمرو حاکمیت ملی خود به سازمان های آن کشور حق می‌دهد که بر هر دعوایی صرفنظر از آن که میان اتباع آن کشور و یا میان اتباع خارجه و یا یان اتباع آن کشور با اتباع خارجه در قلمرو سیاسی آن کشور باشد رسیدگی کند، زیرا حل و فصل اختلافات در قلمرو ملی از آثار و وظایف حاکمیت است.[۱۴۱]
آخرین نظرات